لحظه دیدار

بسم الله الرحمن الرحیم

امروز می‌خواهم در رابطه با یکی از احساسات خود باشما سخن بگویم شاید بعضی از شما این حس من را درک کنید و بعضی این حس را درون خود احساس نکنید.

راستش را بخواهید من از روبه رو شدن بامام زمان علیه السلام ترس دارم شاید بهتر این باشد که بگویم شرم دارم تا کنون به این فکر کرده اید که وقتی بخواهید بعد از مدتت ها فردی را ملاقات کنید که بار ها با اعمال خود آن فرد را ازار داده اید چه حسی خواهید داشت؟ ایا احساس ترس و شرم ندارید؟ اما اینجا یک تفاوت وجود دارد و ان هم این این ست که ما در رابطه با امام زمان علیه اسلام یقین داریم که ایشان برای ما بسیار فردی دلسوز و مهربان هستند. همان طور که امام رضا علیه السلام در رابطه با ایشان فرمودند ( وَ أَشْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِم‏)یعنی امام عصر علیه السلام از پدر و مادر به ما مهربان تر هستند.

اما با این حال باز این احساس پشیمانی و شرم و ترس در ما وجود دارد. تصور کنید که قرار است سرورتان امام زمان علیه السلام را ملاقات کنید ایا رویتان می‌شود در صورت ایشان نگاه کنید؟ یا انکه به پای ایشان می افتید و از برای روسیاهی خود به اندازه تمام اقیانوس های عالم اشک میریزید؟ بیایم برای اینکه خیالمان از لحظه دیدار راحت تر باشد تصمیم بگیریم و به این سخن نورانی مولایمان امام زمان علیه السلام عمل کنیم.

         (اری با عمل به این سخن امام زمان علیه السلام میتوانیم تلاش کنیم تا روی نگاه کردن به صورت نورانی روی ایشان را داشه باشیم.)